Herb Starykoń

Herb Starykoń (Antiquus caballus, Antiquus equus) wyobraża w czerwonym polu srebrnego konia z czarną naściółką. Hełm ukoronowany labrami, klejnotem jest głowa kozła. Wzmiankowany w źródłach pisanych po raz pierwszy w 1405r., wcześniej występuje w źródłach ikonograficznych: na pieczęci Imbrama z Tosznowic z 1316r. Umieszczono go również na kamiennej XV wiecznej chrzcielnicy - znajdującej się w gosprzydowskiej świątyni. Jego wizerunek odnaleźć można na witrażach w kaplicy Szafrańców w katedrze krakowskiej, na najstarszym berle Uniwersytetu Jagiellońskiego z początku XV w. oraz na kilkunastu antepediach i płytach nagrobnych członków rodu Wielogłowskich.

Herb Starykoń zwany też Zaprzaniec, to jedna z gałęzi tej herbowej rodziny. Powodem jego narodzin był, według Długosza, rodzinny konflikt między braćmi, z których dwaj - Nawój i Sędziwój zaparli się trzeciego - Żegoty. Wtedy ów poprosił króla, by nadał mu własny herb, przez siebie wymyślony. Nie wiadomo kiedy dokładnie nastąpiło wyżej opisane odłączenie, ale już w roku 1080 listy klasztorne wspominają Żegotę Zaprzańca podkomorzego krakowskiego, zaś pod rokiem 1116 źródła notują kasztelana sandomierskiego Piotra Zaprzańca. W 1376 r. ich potomek - Piotr Szafraniec dostał od Ludwika Andegaweńskiego Pieskową Skałę.